بسم الله...
امام علی النقی علیه السلام فرمودند:
" اگر همه مردم مسیری را انتخاب کنند و در آن گام نهند، من به راه کسی که تنها خدا را خالصانه می پرستد خواهم رفت.
بحارالانوار، ج 78، ص 245
بسم الله...
امام علی النقی علیه السلام فرمودند:
" اگر همه مردم مسیری را انتخاب کنند و در آن گام نهند، من به راه کسی که تنها خدا را خالصانه می پرستد خواهم رفت.
بحارالانوار، ج 78، ص 245
بسم الله...
حضرت علی علیه السلام در مورد ویژگی های عید فطر می فرمایند:
بسم الله...
صدای گریه بلند بود، دوست و دشمن عزادار بودند.
امام را تشییع کردند.
حسن بن علی پدر را غسل داد و دفن کرد در همان خانه ای که سال ها در آن زیر نظر بود.
سامراء ندیده بود این چنین شیون مردم را.
منتهی الامال، ج 2، باب 12
امام علی النقی علیه السلام:
دنیا همانند بازارى است که عدّه اى در آن براى آخرت سود مى برند و عدّه اى دیگر ضرر و خسارت متحمّل مى شوند.
بسم الله...
اصحاب گریه می کردند... .
روز دوشنبه بود و امامِ جوان بیش از همه در عزای پدر جوش و خروش داشت.
در گرماگرم مراسم تشییع و تدفین یکی از منافقینی که آمده بود سر و گوش اب بدهد، دید امام گریبان پیراهنش را چاک زده است.
بعد از مراسم رفت نامه ای نوشت به امام.
سرزنشش کرد که تا به حال ندیده امامی در مرگ کسی چنین کند.
جواب امام رسید دستش: " ای نادان! تو این چیزها را نمی فهمی! موسی هم در مرگ برادرش گریبان چاک زد. "
بحارالانوار، ج 50، ص 191
بسم الله...
چند سالی می شد که متوکل کشته شده بود و خلافتش دست به دست بین پسرانش گشته بود.
حالا نوبت معتمد شده بود تا ثابت کند فرزند خلف پدر است؛ امام هادی علیه السلام را در چهل سالگی مسموم کرد... .
***
امام آماده ی لبیک شده است.
جمعی از شیعیان مخلص و اصحاب خاص آمده اند.
خود امام فرستاده بود دنبال آن ها تا در حضورشان وصی و امام بعد از خود را معرفی کند؛ فرزندش حسن.
همان طور که سر به سینه ی حسنش بود، وصیت ها را کرد، یکی یکی.
اصحاب گریه می کردند... .
بحارالانوار، ج 50، ص210
بسم الله...
روزهای آخر عمر امام بود که به او گفتم: " آقا جان! به من دعایی یاد بدهید که به خدا نزدیک شوم. "
- دعایی است که من خودم زیاد می خوانم و از خدا هم خواسته ام هر کس این دعا را در حرم من بخواند ناامید برنگردد؛
یا عدتی عند العدد و یا رجایی و المعتمد و یا کهفی و السند و یا واحد یا احد... .
مستدرک الوسایل، ج 1، ص 364
بسم الله...
مدتی بود این فکر مثل خوره افتاده بود به جان فتح؛ تصور می کرد امامان با آن کارهای خارق العاده ای که انجام می دهند، شاید خدا باشند!
بالاخره یک روز تصمیم گرفت از امام بپرسد.
امام خودش سر صحبت را باز کرد: " فتح! نکند شیطان وسوسه ات کند، فکر کنی ما خداییم! ما همه مخلوقیم، بنده ایم، مطیع اوییم... . !
- آقاجان! قربانت بروم! اتفاقا مشکل من هم همین است. شیطان این فکر را به جانم انداخته بود که شما خدایید!
امام به سجده افتاد، می گفت: " خدایا! در برابر تو که آفریدگار منی، با خواری و خاک ساری سر به خاک می گذارم. "
بحارالانوار، ج 50، ص 180
بسم الله...
اَلسلامُ عَلیکَ یا اَبا مُحَمَّدٍ یا حَسَنَ بْنَ عَلِی اَیُّهَا الْمُجْتَبى یَا بْنَ رَسُولِ اللّهِ
کل شعرم را در این "مصرع" تلاوت میکنم
"کربلا" هرکس نرفته از "حَسَن" خواهش کند...
بسم الله...
رفت پیش امام هادی علیه السلام، گفت: " به من سخنی یاد بدهید تا با آن شما اهل بیت را بشناسم و زیارت کنم. "
امام با مهربانی جواب داد: " غسل کن، به حرم که رسیدی شهادتین بگو و صد تکبیر و بعد بگو... . "
***
سینه به سینه و از کتابی به کتاب دیگر، رسید به نسل های بعدی تا شیعیان یک دوره ی فشرده امام شناسی در دست شان باید.
اسمش شد؛ زیارت جامعه ی کبیره.
تهذیب الحکام، ج 6، ص 96
بسم الله...
از ری آمده بود پیش امام.
از او پرسید: " کجا بودی؟ "
- زیارت امام حسین علیه السلام.
نگاهی به مرد کرد، گفت: " مگر نمی دانی، در همان شهرتان، عبدالعظیم، نوه ی امام حسن علیه السلام را که زیارت کنی مثل زیارت امام
حسین علیه السلام است؟! "
وسایل الشیعه، ج 14، ص 575
منبع عکس: http://aliakbargonbad.com/
بسم الله...
رفتند عیادت امام.
از آن ها خواست کسی به هزینه ی امام به کربلا برود، برایش دعا کند.
به یکی از دوستان امام گفتند.
گفت: " به روی چشم! ولی دعای امام برای خودش که بهتر از دعای من برای اوست، تازه امام هادی علیه السلام که با امام حسین علیه السلام فرقی ندارد!؟ "
قضیه را به امام گفتند؛ گفت: " خدا مکان هایی دارد که دوست دارد بندگانش در آن جاها دعا کنند، دعاهای شان را هم مستجاب می کند.
حرم حسین علیه السلام، یکی از آن هاست. "
کامل الزیارات، ج 1، ص 274 - مزار البحار، ص 241
بسم الله...
داشت صاحب فرزند می شد.
نامه نوشت برای امام: " دعا کنید نوزاد، پسر باشد. "
جواب آمد: " چه بسا که دختر از پسر بهتر باشد. "
نوزاد به دنیا آمد، دختر.
کشف الغمه، ج 2، ص 385