* برگ شصت و پنجم

بسم الله...

حکم سجده بر شیشه را نمی دانست.

با خودش گفت: " حتما درست است، چون از زمین است. "

نامه ای آمد از طرف امام: " شیشه از ریگ و نمک است و بر آن نمی توان سجده کرد. "

بحارالانوار، ج 50، ص 176 _ اثبات الوصیه

امیرالمومنین علیه السلام خطاب به خاک کربلا فرمودند:

چه خوشبویى اى خاک! در روز قیامت قومى از تو به پا خیزند که بدون حساب و بى درنگ به بهشت روند.

شرح نهج البلاغه ابن حدید، ج 4، ص 169

* برگ شصت و چهارم

بسم الله...

شب خواب دید پیامبرصلی الله علیه و آله را.

مشتی خرما به او داد، 25 دانه.

صبح رفت پیش امام هادی علیه السلام، مشتی خرما به او داد، گفت: اگر پیامبر بیش تر داده بود، بیش تر می دادم. "

شمردشان، 25 دانه بود.

بحارالانوار، ج 50، ص 153

 پیامبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله فرمود :
 براى شهادت  حسین علیه السلام ، حرارت و گرمایى در دلهاى مؤمنان است که هرگز سرد و خاموش نمى شود.
کتاب جامع احادیث الشیعه ، ج 12، ص 556

* برگ شصت و سوم

بسم الله...

آرزو می کرد که، ای کاش امام انگشتری به او می داد.

خدمت کار امام آمد پیشش.

برایش دو درهم آورده بود. انگشتری درست کرد برای خودش.

*

در جمعی شراب تعارفش کردند. اصرار کردند مجبور شد، خورد.

انگشتر تنگ شد توی دستش. 

انگشتش را فشار می داد. نمی توانست بچرخاند تا وضو بگیرد.

صبح شد.

انگشتری در دستش نبود.

توبه کرد و اتغفار.

گفت: " خدایا؛ مرا ببخش، اشتباه کردم. "

بحارالانوار، ج 50، ص 155 - زندگی نامه ی چهارده معصوم؛ سید محمد تقی مدرسی

* برگ شصت و دوم

بسم الله...

رفته بود پیش امام.

از صبح، انگشتش زخم شده بود، شانه اش هم. لباسش هم پاره شده بود.

گفت: " چه روز شومی، خدا شرش را کم کند. "

امام رو کرد به مرد، گفت: " آخر شب و روز چه گناهی دارند وقتی که اعمال خودتان دامن گیرتان می شود؟ "

تحف العقول

حدیث نوشت:

امام صادق علیه السلام فرمودند: هیچ عملی در روز جمعه برتر و با فضیلت‌تر از صلوات بر محمّد و آل محمّد نمی‌باشد.

روضه الاواعظین، 392 - وسائل الشیعه 7، 381

* •:.❀ مِــهـر دهــم ❀.:•

بسم الله...

یادتان هست نوشتم که دعا می‌خواندم ** داشتم کنج حرم جامعه را می‌خواندم

از کلامت چه بگویم که چه با جانم کرد ** محکمات کلمات تو مسلمانم کرد

کلماتی که همه بال و پر پرواز است ** مثل آن پنجره که رو به تماشا باز است

کلماتی که پر از رایحه غار حراست ** خط به خط جامعه آیینه قرآن خداست

عقل از درک تو لبریز تحیر شده است ** لب به لب کاسه ظرفیت من پر شده است

همه عمر دمادم نسرودیم از تو ** قدر درکِ خودمان هم نسرودیم از تو

من که از طبع خودم شکوه مکرر دارم ** عرق شرم به پیشانی دفتر دارم

شعرهایم همه پژمرد و نگفتم از تو ** فصلی از عمر ورق خورد و نگفتم از تو

دل ما کی به تو ایمان فراوان دارد ** شیرِ در پرده به چشمان تو ایمان دارد

بیم آن است که ما یک شبه مرداب شویم ** رفته رفته نکند جعفر کذاب شویم

تا تو را گم نکنم بین کویر ای باران ** دست خالیِ مرا نیز بگیر ای باران

من زمین گیرم و وصف تو مرا ممکن نیست ** کلماتم کلماتی‌ست حقیر ای باران

یاد کرد از دل ما رحمت تو زود به زود ** یاد کردیم تو را دیر به دیر ای باران

نام تو در دل ما بود و هدایت نشدیم ** مهربانی کن و نادیده بگیر ای باران

ما نمردیم که توهین به تو و نام تو شد ** ما که از نسل غدیریم، غدیر ای باران

پسر حضرت زهرا ! دل ما را دریاب ** ما یتیمیم و اسیریم و فقیر ای باران

سامرا قسمت چشمان عطش خیزم کن ** تا تماشا کنمت یک دل سیر ای باران

سید حمیدرضا برقعی

* برگ شصت و یکم

بسم الله...

گفتند: " منظور پیامبر از این که با روزگار دشمنی نکنید که با شما دشمنی می کند، چیست؟ "

گفت: " منظورش، اهل بیت بوده.

روز شنبه؛ اسم پیامبر است.

یک شنبه؛ کنایه از امیرالمومنین علیه السلام.

دوشنبه؛ حسن و حسین علیه السلام.

سه شنبه؛ سجاد، محمدباقر و جعفر صادق علیه السلام.

چهارشنبه؛ موسی بن جعفر، علی بن موسی، محمد جواد علیه السلام و من(علی النقی).

پنج شنبه؛ فرزندم حسن علیه السلام.

جمعه هم؛ نوه ام، مهدی موعود است. "

بحارالانوار، ج 50، ص 139

* برگ شصتم

بسم الله...

آمده بودند برای دیدن قبیله.

من هم نشستم کنارش، گفتم: " فقیرم. "

یک مشت از ماسه های بیابان برداشت و ریخت توی دستم، گفت: " این ها گره از کارت باز می کند. "

تعجب کردم، ماسه ها را ریختم توی یک کیسه و گذاشتم توی جیبم. بعدا که از جیب در آوردمشان، مثل طلا برق می زدند.

زرگری را آوردم خانه تا از آن ها برایم یک شمش بسازد؛ خوب که وارسی شان کرد، گفت: " این ها را از کجا آوردی؟ عجب خالص و یک دست است! تا حالا طلا ندیده بودم، این جور مثل ماسه پودر شده باشد. "

بحارالانوار، ج50، ص 139

* برگ پنجاه ونهم

بسم الله...

پانزده سال پیش از امام پرسیده بود: " از خلافت متوکل چه قدر مانده است؟ "

آیه ای از شوره ی یوسف را خوانده بود:

" هفت سال پیاپی کشت می کند... . سپس از پی این سال ها هفت سال سخت بیاید... و آن گاه سالی بیاید که به مردم کمک شود. "

خبر مرگ متوکل همه جا پر بود؛ در ابتدای سال پانزدهم.

بحارالانوار، ج 50، ص 186

* برگ پنجاه و هشتم

بسم الله...

 

وارد زندان شد.

دید امام نشسته روی حصیری، مشغول عبادت است.

سلام کرد، کناری نشست و همان طور مجذوبِ صورت نورانی و رنجور امام اشک ریخت.

امام به آرامی می پرسید: " چرا گریان و ناراحتی؟ چرا این جا آمدی؟ "

فکر مسئول زندان که گفته بود امام را خواهیم کشت، بی تابش کرده بود.

امام ادامه داد: " ناراحت نباش، به هدفشان نمی رسند و دو روز بیش تر زنده نخواهد ماند. "

دو روز گذشت و کشته شدند، هر دوشان، زندان بان و متوکل.

 

بحارالانوار، ج 50، ص 196 _ منتهی الامال، ج 2، ص 437

* برگ پنجاه و هفتم

بسم الله...

 

زندان بان را عوض کردند.

آدمی بود بی رحم، دستور داشت امام را بکشد.

نگران بودیم.

امام زیر لب زمزمه کرد: " من از شتر صالح، نزد خدا عزیزترم. بهره ببرید سه روز، که این وعده ای است حتمی. "

منظورش را نفهمیدیم.

سه روز گذشت.

عده ای شورش کردند. خلیفه به قتل رسید و دستورش اجرا نشد.

 

منتهی الامال، ج 2، باب 12

*برگ پنجاه و پنجم

بسم الله...

متوکل از هیچ اذیت و آزاری دریغ نمی کرد.

دستور داد، روز عید فطر، تمام بنی هاشم حاضر شوند، پابرهنه.

تاکید کرد: " علی بن محمد هم بیاید. "

آمد. مریض بود. یکی زیر بغلش را گرفته بودتا بتواند بایستد.

بنی هاشم ناراحت بودند.

رو کردند به امام، گفتند: " در بین ما کسی نیست که این ظالم را نفرین کند و دعایش مستجاب شود!؟ "

امام جواب داد: " چرا! کسی هست که بریده ی ناخنش از شتر صالح، با ارزش تر است. خدا با فریاد دادخواهی صالح، وعده داد ستم گران بیش تر از سه روز دیگر، باقی نمی مانند. "

سه روز گذشت و متوکل کشته شد.

بحارالانوار، ج 50، ص 209

* برگ پنجاه و دوم

بسم الله...

جمعی بودند دور هم.

متوکل پرسید: " بهترین شاعر کیست؟ "

عده ای از شعرای جاهلیت نام بردند.

امام گفت: " ابوزکریای حمانی " و شعرش را خواند؛ از بزرگی قریش، کلمه ی لا اله الا الله و رسول خدا و فرزندانش.

و بعد پرسید: محمد، جد من است یا جد تو؟ "

متوکل صدایش می لرزید، عصبانی شد، گفت: " محمد جد توست، او را از تو نمی گیرم. "

امام به آرامی جلسه را ترک کرد.

بحارالانوار، ج 50، ص 129

* برگ دوم

بسم الله...

اطراف مدینه،

روستای صِریا،

ماه رجب،

خانه ی امام جواد علیه السلام، نوزاد متولد شد.

امام جواد علیه السلام پسرش را در آغوش گرفت.

اذان و اقامه را در گوشش خواند.

سرش را تراشید و هم وزن موهای سرش نقره داد.

نامش را *علی* گذاشت و به رسم عرب، کنیه ی ابوالحسن ثالث به او داد.

تا هم کنیه ی پدرانش امام رضا علیه السلام و امام موسی علیه السلام باشد و هم نام اجدادش امیرالمومنین علیه السلام  و زین العابدین علیه السلام.

 

اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم

بحارالانوار، ج 50، ص 114 _ زندگانی امام علی الهادی؛ باقر شریف قرشی، ص 14 الی 16 _ اعیان الشیعه، ج 4