* برگ شصت و ششم

بسم الله...

زمان حکومت واثق بود و ترک ها شده بودند کارگزارشان.

یک روز یکی از آن ها آمده بود مدینه با دارودسته اش، دنبال عده ای از عرب های شورشی تا دست گیرشان کند.

از مقابل ما می گذشتند که امام صدایش زد.

با او صحبت کرد به ترکی.

مرد از اسب پیاده شد. احترامش کرد. دست امام را بوسید.

نزدیک رفتم تا ببینم امام به او چه گفته.

- این مرد پیغمبر است، نه؟

- نه!

- پس چطور مرا به اسم صدا زد، اسمی که در قبیله ی خودمان در زمان بچگی مرا صدا می زدند؟!

بحارالانوار، ج 50، ص 124 _ محجۀ البیضاء، ج 4، ص 320_ اعلام الوری، ص 343

امام علی علیه السلام:

بهترینِ نیکیها، محبّت و علاقه به ماست و بدترینِ بدیها، دشمن داشتن ماست.

غررالحکم، ح 3363

* برگ شصت و پنجم

بسم الله...

حکم سجده بر شیشه را نمی دانست.

با خودش گفت: " حتما درست است، چون از زمین است. "

نامه ای آمد از طرف امام: " شیشه از ریگ و نمک است و بر آن نمی توان سجده کرد. "

بحارالانوار، ج 50، ص 176 _ اثبات الوصیه

امیرالمومنین علیه السلام خطاب به خاک کربلا فرمودند:

چه خوشبویى اى خاک! در روز قیامت قومى از تو به پا خیزند که بدون حساب و بى درنگ به بهشت روند.

شرح نهج البلاغه ابن حدید، ج 4، ص 169

* برگ شصت و چهارم

بسم الله...

شب خواب دید پیامبرصلی الله علیه و آله را.

مشتی خرما به او داد، 25 دانه.

صبح رفت پیش امام هادی علیه السلام، مشتی خرما به او داد، گفت: اگر پیامبر بیش تر داده بود، بیش تر می دادم. "

شمردشان، 25 دانه بود.

بحارالانوار، ج 50، ص 153

 پیامبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله فرمود :
 براى شهادت  حسین علیه السلام ، حرارت و گرمایى در دلهاى مؤمنان است که هرگز سرد و خاموش نمى شود.
کتاب جامع احادیث الشیعه ، ج 12، ص 556

* برگ شصت و سوم

بسم الله...

آرزو می کرد که، ای کاش امام انگشتری به او می داد.

خدمت کار امام آمد پیشش.

برایش دو درهم آورده بود. انگشتری درست کرد برای خودش.

*

در جمعی شراب تعارفش کردند. اصرار کردند مجبور شد، خورد.

انگشتر تنگ شد توی دستش. 

انگشتش را فشار می داد. نمی توانست بچرخاند تا وضو بگیرد.

صبح شد.

انگشتری در دستش نبود.

توبه کرد و اتغفار.

گفت: " خدایا؛ مرا ببخش، اشتباه کردم. "

بحارالانوار، ج 50، ص 155 - زندگی نامه ی چهارده معصوم؛ سید محمد تقی مدرسی

* برگ شصت و دوم

بسم الله...

رفته بود پیش امام.

از صبح، انگشتش زخم شده بود، شانه اش هم. لباسش هم پاره شده بود.

گفت: " چه روز شومی، خدا شرش را کم کند. "

امام رو کرد به مرد، گفت: " آخر شب و روز چه گناهی دارند وقتی که اعمال خودتان دامن گیرتان می شود؟ "

تحف العقول

حدیث نوشت:

امام صادق علیه السلام فرمودند: هیچ عملی در روز جمعه برتر و با فضیلت‌تر از صلوات بر محمّد و آل محمّد نمی‌باشد.

روضه الاواعظین، 392 - وسائل الشیعه 7، 381

* •:.❀ مِــهـر دهــم ❀.:•

بسم الله...

یادتان هست نوشتم که دعا می‌خواندم ** داشتم کنج حرم جامعه را می‌خواندم

از کلامت چه بگویم که چه با جانم کرد ** محکمات کلمات تو مسلمانم کرد

کلماتی که همه بال و پر پرواز است ** مثل آن پنجره که رو به تماشا باز است

کلماتی که پر از رایحه غار حراست ** خط به خط جامعه آیینه قرآن خداست

عقل از درک تو لبریز تحیر شده است ** لب به لب کاسه ظرفیت من پر شده است

همه عمر دمادم نسرودیم از تو ** قدر درکِ خودمان هم نسرودیم از تو

من که از طبع خودم شکوه مکرر دارم ** عرق شرم به پیشانی دفتر دارم

شعرهایم همه پژمرد و نگفتم از تو ** فصلی از عمر ورق خورد و نگفتم از تو

دل ما کی به تو ایمان فراوان دارد ** شیرِ در پرده به چشمان تو ایمان دارد

بیم آن است که ما یک شبه مرداب شویم ** رفته رفته نکند جعفر کذاب شویم

تا تو را گم نکنم بین کویر ای باران ** دست خالیِ مرا نیز بگیر ای باران

من زمین گیرم و وصف تو مرا ممکن نیست ** کلماتم کلماتی‌ست حقیر ای باران

یاد کرد از دل ما رحمت تو زود به زود ** یاد کردیم تو را دیر به دیر ای باران

نام تو در دل ما بود و هدایت نشدیم ** مهربانی کن و نادیده بگیر ای باران

ما نمردیم که توهین به تو و نام تو شد ** ما که از نسل غدیریم، غدیر ای باران

پسر حضرت زهرا ! دل ما را دریاب ** ما یتیمیم و اسیریم و فقیر ای باران

سامرا قسمت چشمان عطش خیزم کن ** تا تماشا کنمت یک دل سیر ای باران

سید حمیدرضا برقعی

* برگ شصت و یکم

بسم الله...

گفتند: " منظور پیامبر از این که با روزگار دشمنی نکنید که با شما دشمنی می کند، چیست؟ "

گفت: " منظورش، اهل بیت بوده.

روز شنبه؛ اسم پیامبر است.

یک شنبه؛ کنایه از امیرالمومنین علیه السلام.

دوشنبه؛ حسن و حسین علیه السلام.

سه شنبه؛ سجاد، محمدباقر و جعفر صادق علیه السلام.

چهارشنبه؛ موسی بن جعفر، علی بن موسی، محمد جواد علیه السلام و من(علی النقی).

پنج شنبه؛ فرزندم حسن علیه السلام.

جمعه هم؛ نوه ام، مهدی موعود است. "

بحارالانوار، ج 50، ص 139

* برگ شصتم

بسم الله...

آمده بودند برای دیدن قبیله.

من هم نشستم کنارش، گفتم: " فقیرم. "

یک مشت از ماسه های بیابان برداشت و ریخت توی دستم، گفت: " این ها گره از کارت باز می کند. "

تعجب کردم، ماسه ها را ریختم توی یک کیسه و گذاشتم توی جیبم. بعدا که از جیب در آوردمشان، مثل طلا برق می زدند.

زرگری را آوردم خانه تا از آن ها برایم یک شمش بسازد؛ خوب که وارسی شان کرد، گفت: " این ها را از کجا آوردی؟ عجب خالص و یک دست است! تا حالا طلا ندیده بودم، این جور مثل ماسه پودر شده باشد. "

بحارالانوار، ج50، ص 139

* برگ پنجاه ونهم

بسم الله...

پانزده سال پیش از امام پرسیده بود: " از خلافت متوکل چه قدر مانده است؟ "

آیه ای از شوره ی یوسف را خوانده بود:

" هفت سال پیاپی کشت می کند... . سپس از پی این سال ها هفت سال سخت بیاید... و آن گاه سالی بیاید که به مردم کمک شود. "

خبر مرگ متوکل همه جا پر بود؛ در ابتدای سال پانزدهم.

بحارالانوار، ج 50، ص 186

* جواب دندون شکن

بسم الله...

روایت کرده اند که:

روزی متوکل حضرت امام علی النقی علیه السلام را دید و به دقت به عمامه ی نفیس آن حضرت نگاه کرد و سپس از روی اعتراض گفت:

ای هادی (علیه السلام) این دستار که بر سر بسته ای چند خریده ای؟

حضرت فرمودند: کسی که برای من آورده پانصد درهم خریده است.

متوکل که قصد اندرز و موعظه به حضرت هادی علیه السلام طبق آیه  “ انَّهُ لا یُحِبُّ الْمُسْرِفِینَ ” (یعنی: خداوند اسراف کنندگان را دوست نمی دارد. انعام، ۱۴۱) را داشت،

گفت: دستاری به پانصد درهم نقره بر سر بسته ای؟ اسراف کرده ای!

حضرت فرمودند: شنیده ام در همین روزها کنیز زیبایی به هزار دینار زر سرخ خریداری کرده ای!

متوکل گفت: صحیح است.

حضرت فرمودند: من به پانصد درهم عمامه ای گرفتم برای شریف ترین عضو بدنم، ولی تو به هزار دینار زر سرخ کنیزی خریده ای برای پست ترین اعضایت!

حال خود انصاف بده اسراف کدام است؟!

متوکل بسیار خجل و شرمنده شد و گفت: انصاف آن است که در اعتراض به بنی هاشم استفاده ای برای ما نیست!

لطایف قرآنی، ص 54

* برگ پنجاه و هشتم

بسم الله...

 

وارد زندان شد.

دید امام نشسته روی حصیری، مشغول عبادت است.

سلام کرد، کناری نشست و همان طور مجذوبِ صورت نورانی و رنجور امام اشک ریخت.

امام به آرامی می پرسید: " چرا گریان و ناراحتی؟ چرا این جا آمدی؟ "

فکر مسئول زندان که گفته بود امام را خواهیم کشت، بی تابش کرده بود.

امام ادامه داد: " ناراحت نباش، به هدفشان نمی رسند و دو روز بیش تر زنده نخواهد ماند. "

دو روز گذشت و کشته شدند، هر دوشان، زندان بان و متوکل.

 

بحارالانوار، ج 50، ص 196 _ منتهی الامال، ج 2، ص 437

* برگ پنجاه و هفتم

بسم الله...

 

زندان بان را عوض کردند.

آدمی بود بی رحم، دستور داشت امام را بکشد.

نگران بودیم.

امام زیر لب زمزمه کرد: " من از شتر صالح، نزد خدا عزیزترم. بهره ببرید سه روز، که این وعده ای است حتمی. "

منظورش را نفهمیدیم.

سه روز گذشت.

عده ای شورش کردند. خلیفه به قتل رسید و دستورش اجرا نشد.

 

منتهی الامال، ج 2، باب 12

* برگ پنجاه و ششم

بسم الله...

وارد زندان شد.

از شیعیان بود.

زندان بان جلو رفت. گفت: "برای چه آمده ای؟ آمده ای از مولایت خبر بگیری؟ "

گفت: " نه! چه کسی این حرف را زده، مولای من متوکل است. "

زندان بان خندید، گفت: " مولای تو؛ امام هادی علیه السلام، بر حق است. نترس! مولای من هم امام هادی علیه السلام است. "

بحارالانوار، ج 50، ص 194

نارضایتی پدر و مادر ، کم توانی را به دنبال دارد و آدمی را به ذلت می کشاند.

مسند الامام النقی ، ص 303

*برگ پنجاه و پنجم

بسم الله...

متوکل از هیچ اذیت و آزاری دریغ نمی کرد.

دستور داد، روز عید فطر، تمام بنی هاشم حاضر شوند، پابرهنه.

تاکید کرد: " علی بن محمد هم بیاید. "

آمد. مریض بود. یکی زیر بغلش را گرفته بودتا بتواند بایستد.

بنی هاشم ناراحت بودند.

رو کردند به امام، گفتند: " در بین ما کسی نیست که این ظالم را نفرین کند و دعایش مستجاب شود!؟ "

امام جواب داد: " چرا! کسی هست که بریده ی ناخنش از شتر صالح، با ارزش تر است. خدا با فریاد دادخواهی صالح، وعده داد ستم گران بیش تر از سه روز دیگر، باقی نمی مانند. "

سه روز گذشت و متوکل کشته شد.

بحارالانوار، ج 50، ص 209

* برگ پنجاه و چهارم

بسم الله...

از دربار متوکل بود.

امام برایش آیه ای خواند: " پس از این سه روز، در خانه هایتان از زندگی بهره ببرید که این وعده دروغ نیست. "

رنگش پرید.

یکی از شیعیان گفت: " معنایش این است که تا سه روز دیگر متوکل می میرد. "

مسخره اش کرد ولی برای احتیاط هرچه مال در خانه ی متوکل داشت، بیرون آورد.

روز چهارم که شد خبر مرگ متوکل به گوشش رسید.

جان سالم به در برده بود، مالش هم محفوظ مانده بود.

باور کرد؛ شیعه شد.

بحارالانوار، ج 50، ص 147 و ص 148

امام حسن علیه السلام:

در بسیارى جاها، خاموشى، یاورى نیکو است؛ هرچند سخنور باشى.

* برگ پنجاه و سوم

بسم الله...

همراه دوستم، یزداد که طبیبی مسیحی بود داشتیم از کوچه ی پشت خانه ی امام هادی علیه السلام رد می شدیم.

گفت: " اگر توی دنیا یک نفر علم غیب داشته باشد، صاحب همین خانه است."

پرسیدم: " چه طور؟ "

نمی خواست بگوید، می ترسید از نان خوردن بیفتد.

گفتم: " نترس! با مسیحی ها کاری ندارند. "

- یک بار علی بن محمد را دیدم، با عمامه ای سیاه و پیراهنی سیاه، سوار بر اسبی سیاه.

رنگ چهره اش هم به سیاهی می زد.

توی دلم گفتم: " لباس که سیاه! مرکب که سیاه! آدم که سیاه! می شود سیاه اندر سیاه اندر سیاه! "

به عیسی مسیح، لب از لب برنداشتم! فقط توی دلم بود. تا رسید رو به رویم گفت: " دلت از آنچه چشم هایت سیاه اندر سیاه اندر سیاه دیده، سیاهتر است! "

گفتم: " دل شما که خیلی روشن است، چون فکرم را خواندید! "

وقت احتضار یزداد بالای سرش بودم.

قبل از مردن شهادتین را گفت و از دنیا رفت؛

به قول خودش با دلی روشن.

بحارالانوار، ج 50، ص 162

* برگ پنجاه و دوم

بسم الله...

جمعی بودند دور هم.

متوکل پرسید: " بهترین شاعر کیست؟ "

عده ای از شعرای جاهلیت نام بردند.

امام گفت: " ابوزکریای حمانی " و شعرش را خواند؛ از بزرگی قریش، کلمه ی لا اله الا الله و رسول خدا و فرزندانش.

و بعد پرسید: محمد، جد من است یا جد تو؟ "

متوکل صدایش می لرزید، عصبانی شد، گفت: " محمد جد توست، او را از تو نمی گیرم. "

امام به آرامی جلسه را ترک کرد.

بحارالانوار، ج 50، ص 129

* برگ پنجاه و یکم

بسم الله...

 

نگران بود. می لرزید.

از امام هادی علیه السلام کمک خواست.

گفت: " دستور قتل پسرم را داده اند. "

امام آرامش کرد. گفت: " فردا، پسرت را می بینی. "

پسرش را دید، فردای همان روز. سالم.

تعریف کرد: " ده نفر زیبا و خوش بو آمدند، مامور قتل مرا کشتند و من را آوردند اینجا. "

خبر کشته شدن جوان در شهر پخش بود.

امام لبخند زد. گفت: " آن ها نمی دانند آن چه ما می دانیم. "

 

بحارالانوار، ج 50، ص 175 _ منتهی الامال، ج 2، باب 12

* برگ پنجاهم

بسم الله...

متوکل بعد از شفای بیماری اش، علما را جمع کرد تا تصمیم بگیرد چه قدر صدقه برای نذرش بپردازد.

اختلاف داشتند با هم.

امام هادی علیه السلام گفت: " هشتاد دینار بپردازد. "

گفتند: چرا؟ "

گفت: خدا در قرآن گفته" لقد نصرکم الله فی مواطن کثیره؛ خداوند شما را در جاهای زیادی یاری کرد. "

آن ها را که شمردیم، هشتاد مورد بود.

بحارالانوار، ج 50، ص 163  _ مناقب آل ابی طالب ، ج 4، ص 402 _ اصول کافی

اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم

* برگ چهل و نهم

بسم الله...

 

اسمش عبدالرحمن بود.

بی پولیش خودش را خسته کرده بود و زبان تند و تیزش اصفهانی ها را.

بردندش پیش خلیفه برای شکایت.

در دربار متوکل شنید خلیفه، امامِ شیعه ها را احضار کرده تا بکشندش.

برای اولین بار چشمش افتاد به امام، حس کرد دوستش دارد.

توی دلش دعا کرد خدا شر متوکل را از او دور کند.

امام رو به روی او که رسید، ایستاد: " خدا دعایت را مستجاب کرد و عمرت را طولانی. مال و اولادت هم زیاد می شود. "

اطرافیان فقط دیدند عرقی نشست روی پیشانی اش؛ برگشتند اصفهان.

***

در هفتاد و چند سالگی، با میلیون ها درهم پول و ده تا پسر افتخار می کرد شیعه ی کسی شده که از دلش خبر داشته و دعایش مستجاب بوده است.

 

بحارالانوار، ج 50، ص 142

حدیث نوشت: امام جعفر صادق علیه السلام: پیامبر خدا صلی الله و علیه و آله و سلم فرمودند: هر که گناهی را برای خدا و ترس از او ترک کند خدا او را در روز قیامت خشنود گرداند.

اصول کافی ، ج 3 ، ص 128